حدودا بیست سال قبل با جمعی از دوستان سقزی انجمنی ادبی برپا کرده بودیم که بسیار فعال بود و نشریه ای ادبی به نام «زیویه» چاپ می کردیم. بعضی از شماره های آن ویژه ادبیات کودک بود. معمولا هر شماره از آن با مناجاتی شروع می شد. برای یکی از شماره های آن مانده بودیم که چه مناجاتی بگذاریم که به زبان کودکان باشد. برای آن شماره تقریبا بصورت بالبداهه شعر زیر را سرودم. دیروز بعد از سالها آن شعر را دیدم که در زیر می آید:

ئه ی خوای گه وره ی دلوفانم                توم خوشتر ده وی له گیانم

هوی ئارامی دل و گیانی                      ئاسوی کاروانی ژیانی

تو یه کتا و پاک و بیگه ردی                 خولقینه ری به رزی و هه ردی

ده شت و چیا و تابلوی سروشت            رازاوه ی ده ستی تون به گشت

به هار و هاوین  و جستان                    له گه ل وه رزی گه لا ریزان

شه و و روژ و به فر و باران                خور و مانگ و ئه ستیره ی جوان

کوردوستانی وه ک به هه شتم                 گول و باخ و کیو و ده شتم

هه موو جوانکاری ده ستی تون               ئه ی بی وینه ی بی چه ند و چون

تو جوانترین هه ست و بیری                 تو ئه و ینی مروی ژیری

مندالی شاخ و کویستانم                        کوردیکی خاوه ن ئیمانم

دایک و باوکم فیریان کردووم                 عیشقی تو و خاک و رابردووم

رابردووی باب و باپیرم                     ئه وانه ی ناچن له بیرم

رینموونیم که بو زانین                       بمپاریزه له گومی ژین

ئه ی خوای گه وره ی دلوفانم              توم خوشتر ده وی له گیانم