بهمن کمر زمستان را شکست. سر بهار سلامت.

نمي دانم از بركت هزيمت زمستان است كه از بهمن بوی بهار می شنوم يا رازی ديگر در اين كلمه نهفته است! «بهِ» بهار البته در بهمن هست چرا «ار»ش نباشد ؟ اگر «ار»ش نيست آری اش هست. پس با صدای بلند می گوييم: آری

بهمن براي منِ ايرانی «ماه جشن» است :

 

2 بهمن= بهمنگان يا بهمنجنه

10 بهمن= جشن سده كه: « زافريدون و از جم يادگار است»

15 بهمن=جشن ميانه زمستان(يعنی كمر زمستان شكست)

22 بهمن= روزباد يا جشن باد روزی

حالا اگر اين را به جشنهای اسفند هم پيوند بزنی ديگر می شود:جشن علی جشن

ببينيد:

5 اسفند= روز خواجه نصير كه علمش همه جا را نورپاشان كرد

15 اسفتد= جشن درختكاري

24 اسفند(امسال ۱۳۹۰)= جشن چهارشنبه سوری

26 اسفند= روز آغاز جشن های پايان سال

27 اسفند= ولادت زردشت، پيامبر نور و روشنی

29 اسفند= روز نفت

از 30 اسفند نمي گويم كدام جشن آغاز مي شود تا خودتان به استقبالش برويد

 وبگوييد:

انوشه بدی اكامك رسی.