شهباز محسنی

     دو کرم ابریشم بر برگی با هم دیدار کردند و دوست شدند. یکی را دلی گشاد و روحی امیدوار بود و آن دیگری دلی تنگ و روحی پرآژنگ داشت. آن دو تمامی طول تابستان با هم  جدال کردند و گرد و خاکی برانگیختند که آیا ما را پس از مرگ زندگی تازه ای خواهند بخشید یا نومید و محروم رها خواهند کرد؟                                                                                                    

   کرم نخستین از حیات جاودان  می گفت و امیدهای خود را بر می شمرد که ما را بی گمان آفریدگاری است که به ما عنایت دارد و دیگری می گفت که ما را که این چنین حقیر و ضعیف بر زمین می خزیم کدام بال خواهد بود که در فضای جاودانگی پرواز کنیم یا حتی بر دروازه طلایی آن بگذریم. چون پاییز در رسید آن زشت رویان خود را برای مرگ آماده کردند. هریک برای خود کفنی تنیدند و خود را در آن پیچیدند و گرد خویش تابوتی از پیله ساختند و سراسر زمستان چون مردگان به گوشه ای افتادند.                           

اینک بنگرید که چه پیش آمد؛ الهه بهار با تمامی عشق و طراوتش از راه رسید و نوشدارویی شیرین که از اقلیم برین آورده بود بر دشت و صحرا فشاند، پیله کرمان  شکست و دو پروانه از آن تابوت ها بال  گرفتند و برگردِ آن الهه چرخ زدند. و این واقعه خوش نشانی است از حیات ابد و جاودانگی.